19 ROZDZIAŁ

Ze snu obudził mnie dźwięk nastawionego już wcześniej budzika.Zrezygnowana spojrzałam na zegarek,który wskazywał 6 rano.Powoli wstałam z łóżka,wzięłam prysznic i związałam włosy w kucyka,czyli najprostszą i najwygodniejszą fryzurę.Gdy spojrzałam w lustro,przeraziłam się.Pod okiem widać było wielkiego siniaka.Przypudrowałam się,nic to za bardzo nie dało,ale nie było już tak tragicznie.Z szafy wynalazłam to (link) i ubrałam się.Miałam zamiar pójść na poranne bieganie.Zeszłam na dół po cichutku,by nie zbudzić nikogo.Nałożyłam adidasy i wybiegłam na dwór.
Próbowałam się wyluzować i zebrać myśli.Włączyłam muzykę.W uszach zabrzmiała melodia.(link).Wyjechać,czy nie?-te pytanie nie dawało mi spokoju.Ominęłam park,szerokim łukiem i biegłam po chodniku.Miałam takie wrażenie,że ktoś mnie śledzi,lecz szybko ono zniknęło.Przedzierałam się przez lasek,miasto,aż w końcu lekko zmęczona dobiegłam do domu.
Odświeżyłam się ponownie i nałożyłam nowe ciuchy (link).Przypudrowałam ranę i zaczęłam pakować do torby nakolanniki,spodenki,buty,antyperspirant i 2 butelki wody.Następnie zeszłam na dół,do kuchni w celu zrobienia sobie śniadania.Nalałam do miski mleka,wsypałam dużo płatków i powędrowałam do salonu.
Usiadłam na kanapie włączając jednocześnie telewizor.Przeskakiwałam z kanału na kanał,gdyż nic nie przyciągnęło mej uwagi.Zatrzymałam się na jakiejś kreskówce i w skupieniu zajadałam płatki.
Przed jakimkolwiek meczem zawsze musiałam się wyluzować.Na zewnątrz nie okazywałam zbyt wielu emocji,ale w środku było inaczej.No bo zawsze jest taka myśl,że przez ciebie możecie wszystko przegrać,że nie wyjdą ci ataki i będziesz przyjmować na aut.Lecz tym razem w ogóle się nie martwiłam o moją dyspozycję,cały czas przed oczami miałam Marcina,jego wzrok i groźbę,nie wiem co by było gdybym wtedy nie uderzyła go i uciekła.Moje ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz.Jula,było-minęło.Nie wolno się przejmować,będzie wszystko w porządku-powtarzałam sobie w duchu.
Spojrzałam na zegarek,dochodziła 8.30.Zaniosłam puste naczynie do zlewu,chwyciłam jeszcze jakiegoś batona,ubrałam powoli buty oraz kurtkę i wzięłam torbę wychodząc na zewnątrz.  
Na halę doszłam w jakieś 10 minut.Weszłam na salę,zawodniczki z innych drużyn powoli rozciągały się na boiskach.Zmierzyły mnie wzrokiem i zaczęły szeptać coś sobie do ucha.Pokręciłam z politowaniem głową udając się do szatni,w której czekały na mnie dziewczyny.
-Już myślałam,że nie przyjdziesz-jęknęła Marcela widząc mnie w drzwiach.
-Nie zostawiłabym was-położyłam swoje rzeczy na ławce,ściągając z siebie bluzkę.
-Skopiemy im tyłki,spokojnie-machnęła ręką Ola siadając obok mnie.
-No jasne!-klasnęła w dłonie ożywiona Weronika.-Jak tam się związek układa?-szturchnęła mnie w ramię.
-W porządku.
-Tylko?-usłyszałam głos Klaudii.
-Tak.Dziś Michał ma mecz,a mnie przy nim nie ma-opadłam zrezygnowana na podłogę.
-Pominęłaś pewien fakt,że ty też masz zawody.
-Które wygramy-mrugnęłam do niej.
A po chwili koło mnie znalazła się już cała nasza drużyna.Na każdą po kolei spojrzałam,nie byłyśmy przyjaciółkami,ale wiele nas łączyło.Zresztą,ta sama pasja.Przeżyłam z nimi prawie 8 lat,każde wyjazdy,wygłupy,wygrane,a także przegrane.Jesteśmy na prawdę zgranym zespołem i widząc te wszystkie błyski w oczach dziewczyn,mimowolnie uśmiech wkradł się na moją twarz.
-Bardzo was kocham,moje dziewczynki-ścisnęłam dłoń Marceli.
-Przecież my to wiemy-prychnęła Natala.
-Pamiętacie,jak wrzuciłyśmy Aśce do pokoju robaki albo naszą pierwszą prawdziwą wygraną.Obiecałyśmy sobie,że zagramy w Reprezentacji Polski.
-Tego się nie da zapomnieć.Słynnymi siatkarkami to my już jesteśmy-uśmiechnęła się szeroko Olka.
Usłyszałyśmy trenerkę,która wołała nas.Westchnęłam i razem z bliskimi koleżankami ruszyłam na salę.
Zaczęłyśmy się rozgrzewać.W pomieszczeniu robiło się tłoczno.Na trybunach pojawili się kibice,było ich nawet sporo.Każdy sercem z inną drużyną.
-Proszę wszystkich o uwagę.Oficjalnie chciałbym otworzyć młodzieżowy turniej kadetek-ogłosił prezes Jastrzębia,a za nim posypały się gorące brawa.-Dziękuję wszystkimi przybyłym zawodniczkom i życzę dużo wygranych,a także dobrej zabawy i przyjemności z gry.Pierwsze mecze wystartują za 5 minut.Na boisku A zagra Łódź-Wrocław,a na boisku B Jastrzębie-Warszawa.Powodzenia.
-O nie najpierw z tymi pustymi laleczkami-pociągnęła mnie za rękaw Marcela.
-Damy radę,musimy-mrugnęłam do niej okiem.
Udałyśmy się wszystkie do szatni razem z trenerką.
-Dziewczyny,wierzę w was.Jesteście świetne i pokażecie to na meczach.Przygotowałam was na 100%.Pamiętajcie,przyjęcie,rozegranie i atak.Nie bawimy się,każda pierwsza akcja musi być skończona.A i zapomniałabym,zagrywka.Napieprzamy mocno,jeżeli nie wychodzi próbujemy lżej,byleby przeszła na drugą stronę siatki.No to,do boju!-złożyłyśmy ręce na długiej oraz pobladłej dłoni Asi i razem wykrzyczałyśmy nasz okrzyk.
Chwyciłam jeszcze w biegu moją wodę i udałam się na drugie boisko.Czekały już tam na nas rywalki.Kpiąco spoglądały,chciały nas wyprowadzić zapewne z równowagi.
Po chwili pojawił się też sędzia.Przywołał kapitanów.Stanęłam obok niego i wysokiej,szczupłej blondynki.
Uścisnęłam rękę sędziny,a później zawodniczki.
-Orzeł,czy reszka?
-Orzeł-odparłam.
Rzucił monetą,która toczyła się na ziemi długi czas,aż w końcu zatrzymała się w postaci orła.
-Piłka-rzuciłam przelotnie podchodząc do dziewczyn.
W pole serwisowe powędrowała Marcela,odetchnęła głęboko.Chwilkę czekała na gwizdek,by potem posłać piłkę w linię końcową.
-Brawo Marci-pisnęłam jej do ucha.
-Pokaże im-wysyczała przez zęby kierując się z piłką z powrotem w miejsce zagrywającej.
Tym razem poleciała na aut.
No i zaczęło się bombardowanie z drugiej strony.Piłki leciały z niewiarygodną prędkością.Próbowałam odbierać,jak najlepiej potrafiłam,lecz one z minuty,na minutę rozkręcały się.
Po 2 setach schodziłyśmy z grymasem na twarzy,gdyż wynik niestety nie był litościwy 2-0 dla warszawianek.
Mobilizowałyśmy się w czasie przerw i powoli zaczęłyśmy grać naszą siatkówkę.Przeciwniczki miały coraz większe kłopoty ze zdobyciem punktu,funkcjonował blok,nie zawodził atak i przyjęcie,dobre było także rozegranie.Udało nam się w końcu ugrać 1 seta,ostatniego przegrałyśmy do 23,a całego 1-3.
Ze spuszczonymi głowami poczłapałyśmy do przebieralni.
-Dobra laski!Nie ma co się załamywać,przegrałyśmy.No i co z tego?Następny mecz będzie nasz,jesteśmy dobre.To i tak cud,że wygrałyśmy z nimi jednego seta.Muszę przyznać,że naprawdę mają potencjał.
Do boju!-stanęła na ławce Weronika.
Pokiwałyśmy energicznie głowami,uśmiech znowu pojawiał się na naszych twarzach.Kto jak to,ale Weronika wie,jak nas pocieszyć.
-Ej Julka.Jastrzębski Węgiel przegrał gładko 0-3!-krzyknęła z daleko Patrycja.
Zerwałam się z miejsca podchodząc do koleżanki.
-Niemożliwe.Przecież oni są świetni.
-Nawet najlepsi przegrywają,taki jest sport-odłożyła komórkę do torby uderzając mnie ręką o udo.
-Michał pewnie jest wściekły.
-Przestań.To silny mężczyzna.A poza tym to tylko jeden mecz-odezwała się Paulina.
-Ale on jest nie jest taki silny,jak się wydaje.On to przeżywa wszystko w środku.
-Pocieszysz go później,a teraz chodźmy grać najlepiej,tak jak to potrafimy-pociągnęła mnie za rękę Marcela i poszłyśmy ponownie na salę.
Kolejne mecze padły na naszą korzyść.Wygrałyśmy 9 z 10 pojedynków,gromadząc przy tym 25 punktów.
Czekał nas finał z Warszawą.O trzecie miejsce walczyć będą Poznań-Kraków.
Uradowane wkraczałyśmy na boisko,gotowe na starcie z najmocniejszymi.Kibice zerwali się z miejsc,można było poczuć,że jest się na prawdziwym meczu siatkówki.
Rozglądałam się na boki,tym razem to przeciwniczki wylosowały piłkę.Zaczęły od silnej zagrywki,przyjęłam nienagannie,Olka mi wystawiła,a ja uderzyłam w piłkę mocno,ale niestety w aut.Zaklnęłam pod nosem.
-Nic się nie stało-klepnęła mnie Weronika.
Jak na złość akcje się powtarzały,nie mogłam w celować w piłkę.Leciała albo na aut,albo trafiałam w siatkę.1 seta przegrałyśmy do 15.
-Co się dzieje?-podeszła do mnie na przerwie trenerka.
-Nic-burknęłam.
Byłam wkurzona,wkurzona na siebie.Nie mogłam tak grać,bo inaczej to przeze mnie będziemy schodzić z boiska pokonane.
-Graj to co potrafisz-ujęła mnie ramieniem.
Weszłam z powrotem na boisko.Nagle gdy spojrzałam w trybuny,wpiłam wzrok w wysokiego,dobrze znanego mi mężczyznę z wielkim napisem na brystolu: Jula,mój skarb to najlepsza przyjmująca na świecie!Serce zabiło mocniej,wysłałam mu buziaka w powietrzu i wróciłam do gry.
Oczywiście z minuty,na minutę zaczęłam grać coraz lepiej.Czułam,że każdy atak dedykuje jemu,że gram dla niego.Patrzył na mnie z podziwem i miłością.
Doprowadziłyśmy do tie-breaka,przy stanie 13-13 zrobiła się prawdziwa gorączka.Nerwy chyba puszczały każdemu.Szłyśmy punkt,za punkt.W końcu na zagrywkę powędrowała Marcela.Zacisnęłam mocno pięści.
2 asy serwisowe i mamy to -pomyślałam.
Przyjaciółka posłała piłkę centralnie w prawy róg.Miałyśmy w górze piłkę setową,jak i meczową.Zamknęłam oczy,by po chwili poczuć na swoich udach czyjeś ręce niosące mnie w górze.
-Wygrałyśmy,mamy złoto!-pisnęła Olka.
-O Boże,jak się cieszę!-przytuliłam ją do siebie skacząc,jak głupia.
-Jesteśmy mistrzyniami!-uścisnęłyśmy się.
Z głośników poleciała piosenka Gangam style i jak na najlepszych przystało zaczęłyśmy tańczyć.
Oczywiście pogratulowałyśmy jeszcze przeciwniczkom.Skorzystałam z wolnej chwili i podbiegłam do barierek,przy których stał uradowany Michał.Wtuliłam się w jego tors.
-Moja siatkarka-pocałował mnie w czoło.
-Dziękuję,że przyszedłeś-uniosłam lekko głowę.
-Drobiazg.
-A tak w ogóle to jak się trzymasz po porażce?
-Nic się przecież strasznego nie stało.Raz się przegrywa,raz wygrywa.Raz jest się pod wozem,raz na wozie.
-Ja bym tam wolała być jednak na wozie-wyszczerzyłam się do niego.
-Ty byś nawet gwiazdkę z nieba chciała dostać.
-A żebyś wiedział,a zwłaszcza..-przyjmujący zamknął mi usta pocałunkiem,namiętnie wpijając się w wargi.
 -Ekchem..-chrząknął ktoś z boku przerywając nam.
Gdy się obróciłam zobaczyłam Sylwię stojącą z założonymi rękoma na biodrach.
-Przepraszam,że państwu przeszkadzam,ale za chwilę dekoracja.Więc pan pozwoli,że ukradnę na chwilę panne Julię,a później z powrotem ją tu zaprowadzę,byście mogli wymieniać się dalej swoją śliną.
Pociągnęła mnie za rękę.
-Idę już-jęknęłam.
-Słodcy jesteście-mrugnęła do mnie okiem,a ja odpowiedziałam jej uśmiechem.
Na bosiku rozstawione zostało już podium.Podeszłam z Sylwią do dziewczyn,którym buzie się nie zamykały.
-Proszę wszystkich o uwagę-w tym momencie przestałyśmy rozmawiać i w skupieniu słuchałyśmy organizatora.-Gratuluję wszystkim drużynom wspaniałej gry.Mam nadzieję,że spotkamy się za rok.Życzę również każdemu wielu sukcesów w sporcie i wygranych.3 miejsce w turnieju zajęły zawodniczki z Poznania.2 miejsce drużyna z Warszawy,a 1 miejsce zajęły dziewczyny z Jastrzębia-posypały się gromkie brawa.
Dumne wskoczyłyśmy na najwyższy stopień trzymając się za ręce.Uchyliłyśmy głowy,by po chwili poczuć na swojej szyi troszkę ciężki złoty medal.
-Teraz czuję się doceniona!-pisnęła mi do ucha Klaudia.
Uniosłyśmy jeszcze w górę wielki puchar i zostałyśmy uwiecznione na zdjęciu.    
(...)
Spacerowałam powoli, trzymając rękę Michała.Wietrzyk lekko powiewał me włosy.Poczułam wibracje w spodniach.Wyjęłam komórkę i odczytałam wiadomość.

  Dzień dobry.

Jula,dziś miałaś dać mi odpowiedź w sprawie wyjazdu do Rosji.Przepraszam,że tak przez smsa,ale po dekoracji tak szybko uciekłaś,że nie zdążyłam cie zatrzymać.Zaszło małe porozumienie.Chodzi o to,że masz zasponsorowany ten wyjazd,w celu udoskonalenia swoich umiejętności.Pojechałabyś tam na 6 miesięcy i chodziła do specjalnej szkoły.Po 6 miesiącach normalnie wracasz do pracy w naszych skromnych warunkach.Chciałabym,żebyś dała mi odpowiedź.

Trenerka.

Odetchnęłam głęboko,palce lekko mi się trzęsły.Nie wiedziałam co zrobić,byłam w czarnej dziurze.
Gdy wyjadę nawet na te 6 miesięcy,będę bardzo tęsknić za Michałem,za tym miejscem.Jeszcze nigdy tak daleko nie wyjeżdżałam.A z drugiej strony to przecież wielka szansa,ale czy warto jest tak ryzykować.W końcu każdy popełnia błędy.

Jadę.

Odpowiedziałam mocniej ściskając dłoń Kubiaka.

Super.Jutro spotkajmy się w kawiarni na rogu o 16.

Myślę,że dobrze robisz.

Wtuliłam się w tors przyjmującego i powycierałam spływającą łzę.

-Jula kochanie,coś się stało?-spytał gładząc mnie po plecach.

-Nie skarbie,nic.

-Pamiętaj,że na mnie zawsze możesz liczyć,w każdej sytuacji.

-Będę pamiętać-cmoknęłam go w usta. 

___________________________________________________________________________
Przepraszam,miał być wczoraj,ale z powodu braku czasu jest dzisiaj :)
Jak myślicie Jula dobrze robi zgadzając się na tą propozycję,czy też będzie żałować?
 Pozdrawiam wszystkich i do zobaczenia ;*